Ootd, outfit of the day

Daar is'ie dan, onze langverwachte linnen kimono. Iets korter dan knielang, knisperend wit en voorzien van een ceintuurtje dat we iets breder maakten, zodat 'ie wat doet denken aan een Japanse obi. Ik vond de rol linnen vorig jaar in een stoffenwinkel in Parijs. Betaalde er een pittig prijsje voor, en durfde er vervolgens niet aan te komen. Een schaar in die stof, dat kon ik niet opbrengen. Dus lagen de tere korenbloemetjes maandenlang te wachten, en te wachten, en te wachten. 

Soms gaat dat zo met stoffen. Je vindt ze mooi, haalt ze in huis en denkt na over een bestemming. Je loopt er langs, houdt ze tegen het licht. Je wacht nog even langer, geen slechtere raadgever dan haast. Tot je het weet. En yep, ik ben dol op kimono's. Ik vind ze heerlijk exotisch, vrouwelijk en relaxed. Hier draag ik 'm op een jeans, maar je kunt 'm ook aardig matchen met een flowy broek of een denim shortje. 

#ootd alias outfit of the day geeft nogal wat resultaten op Instagram. Alles kan, niets moet en dat vrije is lekker inspirerend. 'Vandaag rockt Johnny Depp een geruite jas met een crinkled scarf en een oud mutsje.' Of prangender: 'Waarom Meghan Markle zich tegenwoordig zo saai kleedt.' Je ziet ook de vele wegen die je net niet wil bewandelen. Zo ben ik als de dood om er tuttig bij te lopen. 'Als ik ooit in een mevrouw verander, moeten jullie het zeggen hoor,' is hier een permanente instructie. Ik ben nogal bang voor de mentale versloffing, of voor het uitgesleten pad dat je er als 'mevrouw' misschien bij krijgt. Soms bots ik wel eens op een oud klasgenootje dat zo is getransformeerd dat ik even moet bijkomen. Het kapsel, de handtas, de stijfdeftige uitmonstering, je weet gewoon dat de  kinderziel van dit klasgenootje door een versnipperaar is gegaan. Gone, verloren. En mogelijk loopt die van jou ook gevaar. Want in deze wereld zijn tal van dingen nuttiger dan een kinderziel. Dramatisch. Maar het gebeurt vaker dan je denkt. Charmante kinderen veranderen de hele tijd in deftige mevrouwen en meneren. Je staat erbij en je kijkt ernaar.

Tuttigheid is trouwens lang niet het enige. Eruit zien alsof je recent een dure winkel hebt overvallen, is ook zo eentje. Je komt jezelf tegen in een venster en ziet dat je teveel je best hebt gedaan. Je krijgt een compliment van iemand met een toegeknepen stem. Of saaiheid, wanneer je underdressed blijkt en alle anderen er zwoeler en modieuzer op staan. Je dacht dat monochroom zwart een idee was maar nu blijkt dat jij te radicaal voor de Dark Side hebt gekozen. Je stelt vast dat die jurk echt heel doorschijnend is. Je beseft dat je er met die maxirok uitziet alsof je in een koor gaat zingen. Je merkt dat je met die nieuwe sneakers toch grote voeten hebt. Volgend keer beter, wat kan je anders? 

Maar toch. Zo erg zijn die momentjes niet. In plaats van ze lastig te vinden kan je ze beter omhelzen. Is krampachtigheid niet de vijand van de fashionista? Onzekerheid de steen in de vijver van de coolness? Feit is dat er veel meer potentieel in die stijlfoutjes zit, dan in outfits die kloppen. Hoe zou je niet kunnen spelen met gradaties van tuttigheid? Hoe gek kan je wel niet gaan met echte, diepgravende saaiheid? De betere optie is om head first al die enge dingen wel te doen. Je angsten onder ogen te zien, en alle registers van stijfheid, deftigheid en koorzang open te trekken. Morgen ga ik gewoon voor die vintage rok (van Kenzo,  pure zijde, 1,50 euro in een voddenwinkel in Brussel). Een beetje gepasseerde hippie chic is 'ie wel, en bovendien is 'ie tegelijk te deftig en te slonzig. Maar ik doe het wel. Want zo'n rok zie je nooit, en anders word ik qua kleren toch al snel een beetje voorspelbaar. Head first. 

X Els