Je ideale leven

Een vriend gaf me onlangs de tip om over mijn leven te schrijven 'zoals het is'. Ik had hem net een anekdote verteld - iets heel triviaals, ik denk dat het over soep ging - en toen gaf hij die tip. Hij noemde wat voorbeelden van mensen die zonder terughoudendheid over hun leven spreken, of schrijven. Daar kan je van alles over zeggen, maar niet dat het zonder verdienste is. Ik lees ook graag over levens van anderen. Over hoe ze hun werk doen, wat ze over allerlei zaken denken, of ze met hun kinderen opschieten, of met hun buren. De vraag is, en daarin kan ik het idee wel smaken, of we nog wel het gevoel hebben dat het leven zoals het is, volstaat. 

 

Die twijfel heb ik ook. Vaagweg denk ik steeds dat er van alles ontbreekt. Ik ben wel blij met mijn leven zoals het is, maar in mijn achterhoofd piept toch altijd een stemmetje 'dat het best wel beter kan'. En daar heb ik een prangend en knagend beeld bij. Mijn leven Zoals Het Zou Moeten Zijn is een fata morgana. Een wens en een kwelling tegelijk. Ik merk ook dat hoe langer ik leef, hoe verder dat droomleven van me af komt te staan. Het is een plek op een andere planeet, een soort Mars met fris lentegroen en tamme, plantenetende dieren. Er wonen enkel mensen die ik zelf gescreend heb op een bepaald gevoel voor humor (is het mogelijk dat dit het belangrijkste criterium is? Soit). Het is er altijd 23 graden en zonnig en je hebt geen hoge energiekosten. Ook is er steeds rosé en sap en elke dag gazpacho. Als ik erbij stilsta, is mijn rol in dat leven belachelijk beperkt. Ik doe er niets. Ik vlecht het haar van een ingedutte bizon. Elke wens is vervuld. Mijn Ideale Leven is - qua actie dan -  ongelooflijk statisch. Misschien is nietsdoen mijn diepste wens wel. Ofwel moet ik snel een kinderboerderij beginnen. Feit is dat wat ik werkelijk doe en wat ik mezelf wens, niet lijken te kunnen samenvallen. Maar daar kan ik de grap wel van inzien. 

 

Dat we met zijn allen besmet zijn met succesverhalen vind ik daarentegen moeilijker. Als in: drop out uit X werd na twee jaar miljonair. Na haar hit 'Kom hier en geef me een kusje' bouwde zangeres X een zakenimperium uit. Hoe Y beroemd werd na het uitvinden van een poeder tegen kaalheid. Hoe Z schatrijk werd met het verkopen van plastic zakdoeken. Vraagt niemand zich af wat die constante stroom succesverhalen doet met onze arme, argeloze hersenen? Gisteren kocht ik bij de lokale groenteman een spitskool en twee vleestomaten, waarop hij ontstak in een verhaal over zijn florerende vastgoedprojecten. Zomaar, ik had niets gevraagd. Dat heb je zoveel tegenwoordig, dat je moet luisteren naar mensen die zich een breuk pronken, terwijl jij nadenkt over het avondeten. Dan is het geduldig wachten geblazen, tot het hele lulverhaal verteld is. Er zit niets anders op, want de vertellers horen gewoon niet hoe jij van ellende je broze nageltjes over de muur laat gaan. Je kan je hoofd in je nek leggen en staand een tukje doen, ze gaan toch door met het opsommen van hun verwezenlijkingen. Ik heb een vriendin met wie ik het contact liet verwateren omdat ze alleen nog over haar carrière praatte. Best mogelijk dat ik ooit zelf niet kon zwijgen over een job. We zijn allemaal zo gehersenspoeld door die succespraat dat we haast niet meer zonder kunnen. Maar moeten luisteren naar die verwezenlijkingen? Hel. 

 

Niettemin heb ik een bescheiden tip om kalm te blijven wanneer je beklemd raakt door succesverhalen (die niet van jezelf zijn). Ergens in de weelderige geschriften van Sigmund Freud las ik ooit dat mensen die niet kunnen stoppen met praten een geheim verbergen. Als dat niet leuk is! Ik las er ook dat elke droom een wensdroom is. De rest ben ik vergeten. Maar het is in ieder geval fijne lectuur. Dus als er nog een keer iemand niet te stoppen is over zijn of haar fantastische stappen op het carrièrepad, weet dan dat het mogelijk een dekmantel is voor een geheim. 

 

Spannend!

 

Liefst, Els

 

P.S. werp je ook nog een blik op onze rode of paarse Silk Shoulderbag? Thx!

 

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.