Vroeger was ik aan de slag als kunstcriticus. Dat was een werk met vele kanten en één kern: kunst. Ik schreef, dacht en praatte over kunst. Ging naar onmogelijk veel tentoonstellingen, sprak met een heleboel kunstenaars, en maakte tenslotte ook zelf een groepshow. Het was een heerlijke job, en ik was blij dat ik die vijftien jaar lang kon doen. Inmiddels heb ik mijn eigen bedrijfje en ben ik met delicate stofjes en zachte kleren in de weer. Helemaal anders, en nu en dan vragen mensen het ook, vanwaar die switch?
De ware reden voor deze koerswijziging... is er eigenlijk niet. De hele kwestie is relatief vloeiend van A in B overgegaan, met de zoektocht naar iets moois als leidraad. Schrijven, kunst, ontwerpen, kleren, voor mezelf is het verschil klein. Het was een weg die te maken had met - awel ja - liefde. Ik wilde al langer mijn eigen stempel zetten. Het mocht graag iets aards zijn, iets dat je kan vastpakken. Het werden kleren, of liever: een bijzonder merk voor bijzondere mensen. Gek genoeg was om me heen niemand verrast.
Er zit veel intuïtie in Winterblossom. Je zet stappen en vindt mensen, maar aan de bron ligt iets diepers. Een wens, noem het een visie die ervoor zorgt dat je verdergaat en plezier schept in wat je doet. Dat de omstandigheden om aan kunstkritiek te doen niet echt optimaal waren, speelde switch-gewijs ook een rol. Misschien was ik toch blijven doorgaan met schrijven als het had gekund. Misschien ook niet. Het verlangen om mijn eigen weg te gaan was altijd al groot. Het zou op de een of andere manier wel tot iets nieuws hebben geleid.
Kunstenaars zeggen vaak dat critici wel beoordelen maar zelf niets doen. Dat standpunt - een klassieker - bleef altijd in mijn hoofd spelen. Je kan er van alles over zeggen, zelfs dat het niet waar is, maar er is toch iets van aan. Omdat ik dit persoonlijke 'doen' interessant vond, was ik gevoelig voor het argument. Ik begreep ook hoeveel tijd en werk er kruipt in het realiseren van een beeldtaal, of een oeuvre. In dit opzicht is het beoordelen van werk, zoals critici doen, iets heel raars. Begrip. We kunnen het niet genoeg waarderen.
Intussen zit ik dus aan de andere kant van de tafel. Mensen zeggen nu ook van-alles-en-nog-wat over mijn ontwerpen. Soms zijn de reacties nuttig, soms kan ik er niets mee. Mensen zien jouw of mijn werk vanuit hun ogen, en begrijpen vaak niet waar je naartoe wil. Ik luister altijd, je weet nooit dat er iets te leren valt. Als ik kan, leg ik het uit. En als het niet kan, wend ik me tot de education stelregel. Die houdt in dat je naar bijna alles kan luisteren zonder je humeur of je zelfvertrouwen te verliezen. (Goed gezegd, Robert Frost.)
Niets zo verfrissend trouwens als werkgewijs iets helemaal anders doen. Zekerheden worden plots vraagtekens. Je bent weer een beginneling. Kan pittig zijn, je bevindt je van de ene dag op de andere op onbekend terrein. Maar een nieuwe context zorgt voor nieuwe energie. Je ontdekt een andere wereld, met andere mensen en nieuwe oplossingen. De goesting krijg je er gratis bij.
Ook nu blijft kunst mijn lichtende pad. Het scheppen van iets dat mooi en betekenisvol is, in wat voor opzicht dan ook. De inspiratie, het geduld dat nodig is om iets te maken, de kleur, de vorm, de begeestering, het verlangen naar iets nieuws, en - awel ja - de liefde als motor, dat haal ik daar vandaan. Ik hou ervan te denken dat alles wat je doet in het leven kunst is. Geen limieten, al je keuzes en daden gezien vanuit dat licht. Everything in life is art. Great thinking, Helena Bonham Carter.
x Els
Reactie plaatsen
Reacties