Waarom ik nooit iets op mijn hoofd zet maar vannacht toch een muts bestelde, in 6 stappen.
1. Ik kom net van de kapper en het resultaat valt, hm... een beetje tegen. Beetje fake. Toen ik het resultaat besprak vond de kapster dat ik ongelijk had. Ondertussen zat een meisje me vanuit haar stoel de hele tijd aan te kijken. De ontevreden klant. Ik was niet overstuur of boos, maar ik wilde wel graag weten of de kapster nog een andere mogelijkheid uit haar hoed kon toveren. Nop. Einde van de rit. Honderdvijftien euro voor kleuren, verzorging en brushen. Ik haastte me naar huis met een nog natintelende schedel.
2. Dat kwam zo. Een paar maanden al zie ik elke dag een soort van nieuw wit haar op mijn hoofd verschijnen. De tand des tijds heeft het gemunt op mijn asbruine kleur. Niet sensationeel die kleur, maar ik ben eraan gehecht. Zolang die witte haren ergens opzij of achteraan zaten, zag ik nergens graten in. Maar de laatste tijd begon je hen ook rond mijn gezicht te zien, en daar kon ik, alles welbeschouwd, gewoon niet tegen.
3. Let wel, ik was lange tijd verdedigster van grijs en naturel. Al dat verven was zo ingewikkeld en duur, waarom zou je? Desondanks probeerde ik voorzichtig een toefje kleurshampoo uit de biowinkel. Kon ik er altijd nog uitwassen. Het toefje gaf geen resultaat, dus deed ik de volgende keer wat meer op. Dat meer gaf een gekke honingkleurige gloed. Ik probeerde een donkerder tint. Beetje auberginekleurig. Ik mengde de honing en de aubergine. Geen succes alweer, maar na wat wassen was het probleem hoe dan ook opgelost.
4. En zo kon ik niet aan de verleiding weerstaan. Geen witte haren, hoe mooi zou dat niet zijn? Na de zoveelste zorgelijke blik in de spiegel en het besef dat het proces onomkeerbaar was, kocht ik een Echte Kleuring. Op het internet. Ik ging heel precies aan het werk met een mengbakje en grote plastieken handschoenen. Spannend. Mijn nieuwe zorgeloze ik zou weldra tevoorschijn komen. Ik deed alles volgens plan, wachtte en wachtte en... kwam de badkamer uit met een koperkleurig kapsel.
5. Ik dacht altijd dat ik niet zo heel ijdel was over mijn haar. Een à twee keer per jaar naar de kapper, 's morgens negeren, af en toe wassen, dat is het zowat. Dat achteloze had ik niet uit luiheid, maar omdat mijn huidige kapsel na allerlei andere versies en vormen het beste is gebleken. Ik testte ooit kort haar, een bob, schouderlang, lang, blond, streepjes, donker, ros en groen, dat laatste eerder onbedoeld overigens. Ik had al het kapsel van de zangeres van Texas gehad, een knot, krullen, Goedele Liekens en Rachel uit Friends.
6. Maar koperkleurig vond ik niet zo tof. Ik zocht me me een slag in de rondte en vond dat je met blauwe shampoo oranje kunt wegwassen. Een mogelijkheid, want ik schrok nogal van mezelf en mijn haar in liften en supermarkten. Vanzelfsprekend wilde ik niet zeuren, maar echt, dat oranje deed niks goeds voor me. Uit veiligheidsoverwegingen kocht ik toch maar een muts. Ik vond ze vannacht in een lokale webshop en ging vandaag twee keer de brievenbus checken, helaas zonder muts vooralsnog.
En deze ochtend ging ik dus naar de kapper, met het bekende matige, rare, poppenhaar-achtige resultaat. Ja, ja, sommige mensen hebben echte problemen, I know.
Maar toch, een paar sprietjes grijs wegwerken, waarom kan dat niet simpeler? Waarom kun je geen haarverf kopen die niet onbedoeld paars, oranje of zonnebloemgeel uitslaat? En ben ik de enige die deze klus zo moeilijk vindt? Strange.
Een muts dan maar, dat staat ook wel en pfft het is nu toch winter.
x Els
Reactie plaatsen
Reacties