Is het je ook al opgevallen hoe alles tegenwoordig in het honderd loopt? Dan heb ik het niet over energiefacturen maar over elementaire dingen. Eten, slapen, werken, de voortplanting, dingen die dieren gewoon doen zonder erbij na te denken (werken niet dûh). Die dingen kunnen wij niet meer. Wij, als in de westerlingen, leden van de hedendaagse beschaving, anonieme schermverslaafden die slecht slapen, steeds willen snoepen en met stress kampen, en dan heil zoeken in een pilletje.
Neem een ei. Is het wel een goed ei? Straks is het nog een voortbrengsel van zo'n gepluimde sukkel in een legbatterij. Is het beter om het wit of het geel te eten? Is het niet schadelijk voor je cholesterol? Al die vragen. Al die vitaminesupplementen. Of frieten. Ooit was een friet gewoon een friet. Nu is het een molotovcocktail van zetmeel, twijfel en vet. En dan zwijgen we nog over de mayonaise. Op de lagere school kregen wij een papje van aardappelpuree en spinazie. Misschien, want eigenlijk wist niemand wat het was. Het mengsel werd zonder poespas op je bord gemikt, en alles moest op. Ik moest er altijd een beetje van walgen, ook al omdat het goedje kaki van kleur was. Kaki, als in groenbruin. Iemand? Maar toen was voedsel tenminste nog saai. En het mooie was, we voelden ons één in onze afkeer van dat gerecht. En van kaki, moet ik toegeven, dat is nooit meer goedgekomen.
Zijn er nog mensen die rustig een koekje knabbelen zonder schuldgevoelens of praktische bezwaren? De inner food critic is overal, de cijfers over diabetes, obesitas et al lopen op. Om maar meteen van de hak op de tak te springen: kijk eens naar al die mensen met een burn-out. Stress eist een te hoge tol, mensen haken af omdat ze hun privéleven en werk niet meer kunnen combineren. Kortom, al dat consumeren en presteren is niet goed voor ons. Het maakt ons kwetsbaar. We krijgen er uitslag van. Het is duidelijk dat we een andere kant op moeten.
Ik ken iemand die zijn boodschappen dagelijks op blote voeten doet. Dat lukt perfect. Het is goed voor zijn voeten en zijn gevoel van welbevinden. Iemand die voorheen in een bank werkte heeft nu een relaxatie-therapiecentrum. Ademen, massages, yoga, ze weten niet wie eerst bedienen. Volgens mij is het tijd voor een hippies-revival. Loslaten, vlechten in je haar, blote voeten om het contact met de aarde te herstellen. Ik begin zelf ook meer en meer die kant op te gaan. Niet dat ik dagelijks op een berg ga mediteren, maar het verlangen naar een dieper begrip en minder strijd wordt almaar groter. Ik hoor van mensen dat ze emigreren naar Indië, en ik snap dat volkomen. Deze Vlaamse samenleving met zijn Colruyten en zijn Cardoens, zijn volgepropte gaten in de markt, zijn banale architectuur, zijn cynische cultuurbeleid, zijn seniele journaals en zijn betutteling, wie houdt daar nog van?
Ik dus ook niet, eerlijk gezegd. En wat ook fijn is, we hoeven er niet aan mee te doen. Ik zie in gedachten een neoromantische trend met stadsvluchten en zelfgekweekte pompoenen. Ik zie mensen die hun dure Italiaanse maatpakken inruilen voor salopetten. Hun Tesla's voor kruiwagens. Hun Prada-zonnebrillen voor paardebloemen in het haar. Misschien is het nog niet voor vandaag of morgen, maar ik twijfel er niet aan dat we gelukkiger zouden worden en beter zouden slapen van een switch in die richting.
Ik beweer niet dat het louter om een hernieuwde trek naar de natuur gaat. Het zit 'm ook in een mentale wissel. Het is veel fijner om je kinderen een knuffel te geven in plaats van peptalk. Of met je kat aan tafel te zitten in plaats van met je e-mails. Het geluk zal wel voor iedereen elders zitten, maar het zit ook in de keuzes die je elke vijf minuten maakt. Lees je in bed nog een boek of je Twitterberichten? Luister je naar je tiener of praat je ertegen? Naar welke dingen kijk je op tv? Want een goed deel van die series neem je mee in je hoofd, naar bed en naar je stemming van de volgende dag.
Ik ben steeds meer gewonnen voor het idee dat je stressveroorzakers best even in de kast mag steken. Ik probeer ze tijd te geven tot ze weer plaats maken voor iets anders dat ook belangrijk is. Hoe meer stress, hoe meer ik focus op zaken waar ik rustig van word, zoals yoga. Misschien zijn al deze dingen voor anderen vanzelfsprekend, maar als je zoals ik eigenlijk nooit wist hoe te ontspannen, zijn ze echt efficiënt. Net zoals het inzicht dat je de stress van anderen niet per se hoeft te aanvaarden. Zo'n Japanse monnik met een Instagram account legde uit dat je onrust van anderen kan beschouwen 'als een geschenk dat je ook kan weigeren'. Je kan het ook accepteren, maar dat is niet verplicht. Kijk, dat soort inzichten, die waardering voor innerlijke rust, daar kan ik mijn ding mee doen. You rock, monnik.
Ziezo, en hier voeg ik graag nog een downward facing dog 🧘♀️ aan toe, ideaal voor stresskippen bovendien, en een link naar onze zachte Es-kimono.
Reactie plaatsen
Reacties