Alright, we zijn haast honderd procent van de tijd thuis, en je kunt ook niet altijd werken, dus wil je nog iets anders doen. Maar wat? Opruimen? Ik begon aan het ladenkastje met rommel en administratie, maar aan het eind van de rit zat het nog even vol als aan het begin. Twintig jaar brol, gigantisch veel kaartjes, kindertekeningen, een collectie gummen, potloodslijpers, emotionele aandenkens, ingelijste grappen, kleine artistieke ditjes en datjes, klasfoto's, pasfoto's, ernaar kijken alleen al was een project, en dan wilde ik het ook nog opruimen.. Ik deed het, overigens, maar zonder zichtbaar resultaat. En dan zwijg ik nog over de lade met administratie...
Er is iets aan de hand met het idee dat je leven is samengevat in een lade met rommel. Aan de ene kant is het vreselijk, aan de andere kant is het wel waar. Je hebt die plastic armband en dat versteende stukje deeg niet zomaar bewaard. Ze betekenden iets. Maar omdat dat een tikkeltje sentimenteel is, en je niet wil vasthaken aan het verleden, gooi je die dingen alsnog in de vuilnisbak. Daar. Weg met al dat oud zeer. Bitterzoete emoties, wat doe je ermee? Maar ik had het dus eigenlijk over dingen die je kunt doen wanneer je niet werkt en ook geen tv kijkt, en je hebt opgeruimd zonder zichtbaar resultaat.
'Oké,' zei iemand hier onlangs, 'nu is het jouw beurt om voor de koelkast te staan'. Bij ons is koelkastkijken al bijna even gewoon als tv-kijken. Het onnadenkende zit-er-iets-in? Het vage gevoel dat je wel iets wil knabbelen, ook al heb je net gegeten en valt er straks weer te eten. Vaak werk ik aan de keukentafel en bewaak ik de frigo. Maar omdat ik geen indruk maak als gezagsinstantie werkt deze methode slecht. We probeerden radijsjes, selderstengels, sojayoghurt, kombucha, andere knabbeltjes en drankjes die niet lekker zijn, een lege koelkast, maar uiteindelijk is sociale controle toch de beste oplossing. We zijn bang van elkaars strenge blikken, we willen niet betrapt worden op ongeoorloofd eten. Als het erop aankomt, wil je niet degene zijn die achter de deur staat met een te groot stuk chocolade. Zo simpel is het.
Ook knutselden we deze tank voor de poes in elkaar. La-chen! Maar raad eens wie er absoluut niet in wil? Katten houden alleen van kleine dozen, waar ze heerlijk met zichzelf in kunnen liggen. Ze willen knusheid, ze willen uitpuilen. Ze willen hun staart rond hun hoofd leggen. Geef hen een ruim vertrek en ze bedanken ervoor. Alle kattenfilmpjes ten spijt willen onze poezen ook niet deelnemen aan geënsceneerde taferelen. Fotogeniek, alles wat je wil, maar meedoen wanneer het tof zou zijn voor Instagram, nop. Check het rijtje kattenbrokjes bovenop de tank maar. Spontaneïteit? Totaal niet.
Een zinnig tijdverdrijf is niet eenvoudig te vinden. Bloggen vind ik een aanrader. Terwijl ik dit blog aan het schrijven ben, blijf ik weg uit de koelkast. En omdat ik in de keuken zit, doen de anderen dat ook. En de poes? Die ligt te slapen in de lade met de pyjama's. Twintig jaar pyjama's... dat wordt ook nog wel wat. Tot volgende week.
x Els
Reactie plaatsen
Reacties