Is het je ook al opgevallen hoe alles tegenwoordig in het honderd loopt? Dan heb ik het niet over energiefacturen maar over elementaire dingen. Eten, slapen, werken, de voortplanting, dingen die dieren gewoon doen zonder erbij na te denken (werken niet dûh). Die dingen kunnen wij niet meer. Wij, als in de westerlingen, leden van de hedendaagse beschaving, anonieme schermverslaafden die slecht slapen, steeds willen snoepen en met stress kampen, en dan heil zoeken in een pilletje. 

Al een tijdje eten we vegetarisch en heel vaak vegan. Dat is leuk, en goed voor het klimaat, maar het is niet zo dat we het van de ene op de andere dag hebben besloten. Het ging stapsgewijs, en er speelden ook rare toevalligheden mee.

Een vriend gaf me onlangs de tip om over mijn leven te schrijven 'zoals het is'. Ik had hem net een anekdote verteld - iets heel triviaals, ik denk dat het over soep ging - en toen gaf hij die tip. Hij noemde wat voorbeelden van mensen die zonder terughoudendheid over hun leven spreken, of schrijven. Daar kan je van alles over zeggen, maar niet dat het zonder verdienste is. Ik lees ook graag over levens van anderen. Over hoe ze hun werk doen, wat ze over allerlei zaken denken, of ze met hun kinderen opschieten, of met hun buren. De vraag is, en daarin kan ik het idee wel smaken, of we nog wel het gevoel hebben dat het leven zoals het is, volstaat. 

Een ding weet ik ondertussen wel zeker, en dat is dat lichamen te weinig waardering krijgen van hun eigenaren. Ik weet niet of het al is getest, maar het zou me niet verwonderen dat sommige mensen meer van hun auto houden dan van hun lichaam. Jup, ik stel het even scherp. Dat komt omdat ik dit wijdverspreide gebrek aan sympathie een beetje verdacht vind. Sympathie voor je lichaam, ongeacht prestaties, kilo's of seks, dat vind ik namelijk een erg goed idee.

Als je met stofjes en comfortabel designs aan de slag bent, valt het woord- tatataa- hoogsensitief vaak. Ik merk dat mensen die de term ter hand nemen, haast altijd zelf hoogsensitief zijn. Dat zijn er niet onaardig wat. Soms valt het woord in verband met emoties, een andere keer meer in verband met zintuiglijke aangelegenheden. Een goede vriend en kunstenaar opperde het nadat we hadden zitten praten over stilte en lawaai. Ik hou wel van stille plekken, en ook van rustige mensen. De vriend, zelf hoogsensitief, doet dat ook. Takes one to know one, blijkbaar. Maar of ik echt hoogsensitief ben? Dat wilde ik toch van dichterbij bestuderen. 

Ik heb lang geaarzeld om mijn verhaal te vertellen. Het is niet spectaculair, maar wel een kwestie waar ik nu al maanden mijn tanden op stuk bijt. Het is een verhaal over corona, en waarom ik het noodzakelijk vind naar beide kampen te luisteren. Ik moest wel. Ik ondervond aan de lijve hoe onthutsend dwang is, en hoe triest uitsluiting. 

Nu en dan maak ik graag wat reclame voor de vegan way. Ik eet al een aantal jaar vegetarisch en hoe langer hoe meer vegan. Inmiddels ben ik het gewoon en zie ik vooral voordelen. Voor het milieu en de dieren - waar het me aanvankelijk om te doen was - én voor mezelf. Vroeger, toen ik nog vlees en vis at, werd ik soms overvallen door een enorme honger. Dan kwam ik thuis en gooide om het even wat naar binnen, zolang het maar snel kon. Een koekje, een mandarijntje, een augurk, een stukje kaas, je kent het wel. Die reuzenhonger had ook wel iets leuks, iets weghappen terwijl je scheel ziet van de honger is een genoegen op zich. Maar stilletjes was ik toch niet echt blij met die suiker- en vetbingo. Ook had ik weleens momenten dat ik me slap voelde en geen stap meer kon zetten zonder voedsel. Of niet erg aangenaam voor de mensen in mijn buurt: ik werd hangry - hungry en angry - kwaad bij gebrek aan iets lekkers om mijn tanden in te zetten.

1. De geur van koffie in de ochtend. Of in de voormiddag, want gelukkig moeten we niet de hele week opstaan als het buiten nog donker is. Volgens mij ben ik een eeuwigheid geleden aan koffie begonnen vanwege de geur. Heerlijk. En goed begonnen is half gewonnen. Hoewel het daarna toch nog altijd bergaf kan met je dag... Voldoende koffie nuttigen dus, ben je in elk geval wakker. 

Alright, we zijn haast honderd procent van de tijd thuis, en je kunt ook niet altijd werken, dus wil je nog iets anders doen. Maar wat? Opruimen? Ik begon aan het ladenkastje met rommel en administratie, maar aan het eind van de rit zat het nog even vol als aan het begin. Twintig jaar brol, gigantisch veel kaartjes, kindertekeningen, een collectie gummen, potloodslijpers, emotionele aandenkens, ingelijste grappen, kleine artistieke ditjes en datjes, klasfoto's, pasfoto's, ernaar kijken alleen al was een project, en dan wilde ik het ook nog opruimen.. Ik deed het, overigens, maar zonder zichtbaar resultaat. En dan zwijg ik nog over de lade met administratie...